Een tweede kans in Nederland: het verhaal van statushouder Wajdy Mansour

Wajdy Mansour is gelukkig. Hij praat enthousiast over zijn drukke baan in een drukke modewinkel in Amstelveen, nog geen paar minuten lopen vanaf zijn nieuwe appartement. Hij kan zelf soms niet geloven dat hij twee jaar geleden nog vluchtte uit thuisland Syrië zonder enig bezit. “Ik heb nooit de hoop opgegeven dat ik ergens opnieuw kon beginnen, dat alles weer goed zou komen.”

Een verlopen paspoort

Wajdy’s verhaal begint in Dubai, waar hij in 2003 vanuit Syrië naartoe reisde in de zoektocht naar een beter leven. In Dubai vond hij een goede baan en ontmoette een vrouw met wie hij een zoontje kreeg. “Door hard te werken kreeg ik snel promotie in de winkel waar ik werkte,” vertelt Wajdy. “Alles ging goed, tot ik erachter kwam dat ik mijn tijdelijke verblijfsvergunning niet kon verlengen omdat mijn Syrische paspoort verlopen was. Vanuit de ambassade in Dubai kon ik niets regelen – ik was dus genoodzaakt om naar Syrië af te reizen om daar een nieuw paspoort te halen.”

Risico’s

Wajdy wist dat reizen naar het door oorlog verscheurde Syrië gepaard ging met risico’s, maar zonder geldig paspoort zou hij het land worden uitgezet en alles kwijtraken waar hij tien jaar hard hard voor gewerkt. En dus maakte hij toch de reis, met het idee en de hoop dat hij na een paar dagen weer terug zou keren in Dubai waar zijn vrouw, kind en baan op hem zouden wachten.

“Toen ik aankwam in Syrië werd ik meteen gesommeerd om in het leger te dienen. Ik moest vechten in een verschrikkelijke oorlog waar ik niets mee te maken had, een oorlog die mijn land had verwoest. Toen ben ik gevlucht. Ik leerde iemand kennen die mij naar de Turkse grens kon smokkelen – onderweg vreesde ik voortdurend voor mijn leven. Overal was oorlog. Het leger, de opstandelingen: ik was voor iedereen een vijand.” Wajdy laat een recent filmpje zien van Holms, de stad waar hij als kind opgroeide. Beelden van gebombardeerde straten, ruïnes van wat ooit een stad was. “Er is niets meer van over,” zegt hij dan.

Dieptepunt

Wajdy vertelt dat hij in Turkije nergens werk kon vinden, ook niet met zijn uitgebreide werkervaring. Daar bereikte hij zijn dieptepunt. “Ik realiseerde me dat ik mijn leven in Dubai kwijt was omdat terugreizen zonder paspoort onmogelijk was. Alles waar ik zo hard voor had gewerkt was in een paar dagen onbereikbaar geworden. Ik had helemaal niets en niemand meer.”

In Turkije vond Wajdy iemand die hem naar West-Europa kon brengen. Hij accepteerde het aanbod zonder te weten in welk land hij zou eindigen. Na een paar dagen arriveerde hij in Nederland, waar hij werd geplaatst in een asielzoekerscentrum in Zeist, waar hij maar liefst anderhalf jaar verbleef.

Kunst maken van oude spullen

“Aankomen in Nederland was als landen op een vreemde planeet. Het leven in een asielzoekerscentrum was moeilijk. Mijn zoontje woonde in Rusland met zijn moeder van wie ik inmiddels gescheiden was, de rest van mijn familie leefde iedere dag in gevaar in Syrië. Toch gaf ik niet op. Ik had nog geen toestemming om naar school te gaan om Nederlands te leren, dus ging ik als vrijwilliger aan de slag in de plaatselijke kringloopwinkel om toch snel Nederlands leren.”

In de kringloopwinkel werd Wajdy al snel een bekend gezicht. Hij kookte Syrisch eten en maakte kunstwerken, meubels en kledingstukken van oude spullen – een bank van boeken, een kussen van spijkerstof. Hij stond achter de kassa, leerde steeds beter Nederlands en initieerde een project zodat andere vluchtelingen uit het AZC een fiets konden krijgen. “Ik ben ondanks alle tegenslagen en verdriet altijd positief gebleven. Dat komt echt door de mensen en het werk in de kringloopwinkel. Dat heeft mij geholpen in de moeilijkste tijd van mijn leven.”

Een nieuwe baan

Na bijna twee jaar kreeg Wajdy eindelijk een woning toegewezen in Amstelveen. Zonder ook maar een euro aan uitkering te hebben gekregen, vond hij een goede baan bij dezelfde modewinkelketen waar hij in Dubai voor had werkt. “Nadat ik mijn cv had opgestuurd werd ik direct uitgenodigd voor een gesprek. Ze waren niet alleen onder de indruk van mijn ervaring, maar ook mijn vlucht naar Nederland, dat een bewijs was van mijn daadkracht, doorzettingsvermogen en positiviteit. Ik kreeg meteen een baan aangeboden, en werd na een paar maanden gepromoveerd naar een hogere functie in Amstelveen, de plek waar ik woonde. Dat was ideaal.”

Toekomst in Nederland

Nu Wajdy een woning en een vaste baan heeft, kan zijn zoontje hem opzoeken. Binnenkort doet hij zijn rijexamen, en heeft hij grootse plannen om een restaurant te openen in Amstelveen. Hij denkt nog vaak aan de afgelopen stormachtige jaren en maakt zich vaak zorgen om zijn familie in Syrië, maar is vastbesloten in zijn toekomst en geluk in Nederland. “Mijn leven in Nederland is goed,” zegt hij vastbesloten. Dan, als een echte Nederlander en met een flinke lach: “Alleen het weer kan natuurlijk beter.”